بازگشت
اندوه شـــرر بار
عزیزه عنایت عزیزه عنایت

شـبی د یـدم  مـــیا ن کلـبه ی تـــار           نشــسته مـــادری افســـرده و زار

غمش در دل نهـان وچشم پراشک            درون سیـنه انــدوه شـــرر بـــــار

مکرر داشت بـر لب نـــام فرزنـد             که ای فرزند دلــبند ومــد د گــار

فروغ دیـــده ء مـادر تــو بـــود ی             کنون بی نورشد دیــده دل افـگـار

به خون خویش پروردم و جو د ت            به تحصیلت  کشیدم رنج بسـیــا ر

تـــوبودی مــا یـه ی امــید هــــا یم            تو بودی حاصل چشــم گهــر با ر

دریغ از فتنه های چــرخ گـــردون            که کارش نیست غیرازرنج وآزار

شــدی تو کشته ی دســـت ستم گــر           که بودت در جهان امیــد بسیــــار

شـــدی کشـــته برای عشــق میهــن           که بهر میهنت بود ی فــدا کـــــار

ملــولــم از جــدائی و فـــــرا قـــــت           همی گیریم  زســـوز سینه ی زا ر

که نا مردان ترا از پـــا فگنـــدنــــد            به قتل دست برد خیــــل تبه  کــار

وطن از خــون تـو و همنبـــــرد ت            بدامن پــرورد  لاله چــه بسیـــــار

ثنا بر روح آنان ای ( عزیزه )

که سر ها را نهادند بهر ایثــا ر


January 11th, 2009


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان